Το Κυπριακό πρόβλημα αρχικά ήταν αποικιακό ζήτημα. Οι αγγλικές κυβερνήσεις των Συντηρητικών αναγνώρισαν την πολιτική απειλή που δημιουργείτο εναντίον τους, με το όλο και αναβαθμιζόμενο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Έτσι σχεδίασαν και πέτυχαν να μετατρέψουν το Κυπριακό από αποικιακό ζήτημα σε ελληνοτουρκική διαφορά επειδή με αυτό τον τρόπο η πολιτική πίεση που δεχόταν θα υποβαθμιζόταν. Εάν η Τουρκία εμπλεκόταν πολιτικά ζητώντας την Κύπρο, η Αγγλία θα μπορούσε στο διηνεκές να παρουσιάζεται ως διαμεσολαβητής και κηδεμόνας της Κύπρου.[1].
Το Κυπριακό πρόβλημα είναι πρόβλημα διεθνούς δικαίου, λόγω της παράνομης στρατιωτικής κατοχής του βόρειου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, η οποία το προβάλλει (ανεπιτυχώς) ως ξεχωριστό, ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό κράτος. Λόγω ακριβώς της πτυχής αυτής, το κυπριακό πρόβλημα μπορεί να παραλληλιστεί με το πρόσφατο θέμα της απόσχισης της Νοτίου Οσετίας και της Αμπχαζίας από τη διεθνώς αναγνωρισμένη Γεωργία. Στην εσωτερική του διάσταση συνίσταται στην εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή κοινότητα. Αντικείμενο της διαμάχης υπήρξε ο ρόλος κάθε μιας από τις δύο αυτές κοινότητες στο νέο κράτος, τη διανομή της εξουσίας μεταξύ τους, και τις σχέσεις του νέου κράτους με την Ελλάδα και την Τουρκία.
Το Κυπριακό πρόβλημα είναι πολύπλοκο, χρονολογείται από τις αρχές του 20ου αιώνα και οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, που μεταβάλλονταν κατά την μακρόχρονή του πορεία. Μεταξύ των παραγόντων οι πιο σημαντικοί είναι η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, η αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και η γεωστρατηγική θέση του νησιού («αβύθιστο αεροπλανοφόρο» στην Ανατολική Μεσόγειο), η οποία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα ξένων δυνάμεων, κυρίως της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, στη Μέση Ανατολή, χωρίς να παραβλέπεται το ενδιαφέρον που είχε επιδείξει κατά καιρούς η Σοβιετική Ένωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου